NOWOŚCI

Przymierze - opis świata

Geografia zawsze była mocną stroną Baltazara tym bardziej, że po okresie Wielkich Wojen, które przeorały znany wcześniej świat, znacznie się uprościła. Główne ludzkie osady rozłożyły się wokół Morza Wewnętrznego ujęte granicami czterech sąsiadujących ze sobą państw. Największym i najpotężniejszym z nich była Aeria podzielona na mniejsze prowincje, jej stolicą było potężne Bahrawi, siedziba magów Kręgu i jednej z trzech akademii. Na południe od niej rozciągało się pasmo Gór Haader, które łukiem ostrych, niebosiężnych szczytów tworzyły naturalną granicę księstw Aerii od południa i Kemiru od zachodu. Drugą stanowiła rzeka Hum płynąca wprost do Bahrawi.

Jego rodzinne miasto, Sulgard, dawna stolica Aerii, swego czasu było największym portem nad Morzem Wewnętrznym, teraz smętnie wpatrywało się w bagna ciągnące się aż po horyzont. Ludzie poukrywali się w miastach, wierząc w nieomylność magów i bezpieczeństwo, jakie gwarantowały solidne mury. Nikt już nie wypływał za Morze Wewnętrzne, w poszukiwaniu drogi prowadzącej do Oceanu. Nikt nie pytał, co znajduje się za Górami Haader, nikt nie wędrował w stronę wschodnich rubieży Aerii. Ludzie zapadli w rodzaj apatii. Cząstka świata, jaką zajmowali, ograniczona naturalnymi granicami zupełnie im wystarczała. Choć czasem wydawało się nawet, że i ten świat jest zbyt duży. Dawna chęć odkrywania niezbadanego przepadła. Cztery księstwa, których odrębność była poparta wyłącznie mapami, ścisnęły się wokoło Morza Wewnętrznego, spoglądając na siebie przez jego zielono- błękitne wody. Naprzeciwko Aerii i Kemiru po drugiej stronie leżały dwa państwa Urart oraz Zohar z bajkową stolicą Nebeiros, lecz ich północne kresy zostały opuszczone. Dawne warownie i zamki toczyły teraz swój ostatni bój z naturą, ziemia zubożała, zdziczała. Lasy Urartu i Kemiru odwiedzały jedynie półelfy oraz renegaci, a Zachodnią Odnogę rzeki Hum pomyleńcy razem z rabusiami.

Wielki niegdyś świat ludzi przykucnął nad morzem, wypatrując na horyzoncie powiewu zmian....

Powrót